Besnijdenis

En het geschiedde op de weg, in de herberg, dat de HEERE Mozes tegenkwam, en hem zocht te doden. Toen nam Zippora een stenen mes en besneed de voorhuid van haar zoon, en wierp die voor zijn voeten, en zei: Voorwaar, gij zijt mij een bloedbruidegom! En Hij liet van hem af. Toen zei zij: Bloedbruidegom! vanwege de besnijdenis.

Exodus 4: 24 -26 (Statenvertaling)

Ik ben besneden in mijn mond. Gisteren heeft de tandarts het riempje dat mijn onderlip met het tandvlees van mijn onderkaak verbond, doorgesneden – om meer ruimte te maken voor het nieuwe frame dat mij al maanden lang dagelijks pijn bij het eten bezorgt. Heel lang heeft hij geprobeerd het frame aan te passen aan mijn mond, gisteren begreep hij dat hij mijn mond moest aanpassen aan het frame. Aldus voegde hij een nieuw hoofdstuk toe aan de kruistocht die mijn moeder van jongs af aan tegen mijn gebit voerde.

Mijn moeder was een gelovige vrouw, maar ook erg praktisch. Zij moedigde haar kinderen aan om ‘s avonds voor het slapen gaan het tanden poetsen achterwege te laten. Dat scheelde tijd en rompslomp. De kinderen vonden het wel best zo en groeiden op met rampzalige gebitten. Ook ik onderging gelaten de vele pijnlijke behandelingen waaraan de tandarts mij jaar in jaar uit onderwierp en wachtte op het moment dat hij mij aan een kunstgebit zou gaan helpen. Voor mijn ouders was de overgang naar een kunstgebit vroeg in de volwassenheid even vanzelfsprekend als het wisselen der seizoenen. Een soort Goddelijke ordinantie. Het leven was niets anders dan een gestage dood, leerden zij in de kerk en ik heb hen nooit anders gekend dan met een volledige boven- en onderprothese. Het was bijna een teken van vroomheid, om je zo overduidelijk niet te verzetten tegen de vergankelijkheid van het lichaam. Dat de Bijbel het lichaam der gelovigen een tempel van de Heilige Geest noemde was natuurlijk vooral bedoeld om de seksualiteit in een kwaad daglicht te stellen, en kon onmogelijk betekenen dat je bij voorbeeld moest proberen je gebit gezond en sterk te houden.

Ongeveer in dezelfde tijd dat ik het geloof van mijn ouders vaarwel begon te zeggen besloot ik om in de grote stad waar ik inmiddels woonde een moderne groepspraktijk van pas afgestudeerde tandartsen te bezoeken, in plaats van de grimmige, ouderwetse tandarts in het achterlijke provinciestadje waar ik mijn jeugd had doorgebracht. Ik was op het ergste voorbereid en verwachtte eigenlijk te horen te krijgen dat mijn gebit niet meer te redden was. Tot mijn verbazing en opluchting bleek deze angst ongegrond. Er werd een behandelplan opgesteld, er werd het een en ander getrokken, hier en daar werd een kroon geplaatst en de boel kon weer jaren mee, verzekerde men mij. In de jaren daarna liet ik nog meer kroon- en brugwerk plaatsen, waarna alles er weer redelijk uitzag en mijn afvalligheid van het geloof van mijn ouders definitief zijn beslag kreeg.

Zo leefde ik voort. Ik werd ouder. Mijn ouders stierven en mijn zussen en ik begroeven hen. Sinds de dood van mijn moeder begint mijn gebit snel achteruit te gaan. Elf elementen zijn er de afgelopen jaren getrokken of anderszins verwijderd. De gaten zijn opgevuld met een frame boven en een frame onder, die de komende jaren naar believen verder kunnen worden opgetuigd. Ik ben vergankelijk. Onvermijdelijk keer ik terug tot het stof. Mijn verzet tegen de God van de slechte gebitten is gedoemd te mislukken. Zoals Hij Mozes opzocht omdat die zijn zoon niet had laten besnijden, zo zoekt hij mij op omdat ik mijn eigen gebit niet wil opgeven. Uiteindelijk bestuurde Hij de tandartshand zodanig dat ik werd besneden in mijn mond. Na de ingreep bloedde de wond urenlang en telkens verving ik een van bloed doordrenkt en verzadigd verbandgaasje door een nieuw exemplaar.

Vannacht zal mijn moeder mij verschijnen in de droom. Zij draagt een lang wit kleed en zingt:  Ik heb mijn klederen gewassen in het bloed van het Lam. Ik kniel voor haar neer en raak met de bloederige verbandproppen haar voeten aan. Bloedmoeder, fluister ik. Gij zijt mij een bloedmoeder. Dan kijk ik naar haar omhoog. Ze strekt haar armen naar mij uit en lacht naar me. En terwijl ik staar naar die verblindend witte tanden, weet ik: onecht.