Met passie

Het is de week voor Pasen. De passieweek. Overal worden de Passionen van Bach en andere componisten uitgevoerd en de EO en RKK brengen donderdag live The Passion vanuit Rotterdam: een muzikaal spektakel, een eigentijds passiespel met o.a. Danny de Munk in de rol van Jezus en Frans Bauer als Petrus. Het lijkt me op zich al een lijdensweg om daarnaar te moeten kijken, maar dit terzijde.

Ik kende het woord passie tot ongeveer zes jaar geleden in slechts twee betekenissen: het verhaal over het lijden en sterven van Jezus Christus en de aanduiding voor een onweerstaanbare, hartstochtelijke drang, niet zelden met noodlottige afloop. En toen opeens werd het mode om passies te hebben. In het geëxalteerde hedendaags taalgebruik is het niet meer interessant om er een hobby op na te houden of in je werk op te gaan, nee, je hebt er een passie voor, anders betekent het niets. ‘’Ik houd van mijn werk’’ of ‘’ik verzamel Jugendstilvazen’’ is opeens niet meer genoeg, nee je moet er een ‘’passie’’ voor hebben. Ik hoorde het woord voor het eerst in die betekenis gebruiken toen een nieuwe collega in het restaurant waar ik werkte zichzelf introduceerde met de mededeling dat ’’biologisch eten ook echt een passie’’ van hem was. Let op het woordje ‘’ook’’. In deze tijd waarin alles super, mega en über is, is één passie natuurlijk wel heel erg sneu. Ik staarde hem ongelovig aan. Een passie? Bedoelde hij zo’n allesverterende, onweerstaanbare noodlottige drang tot zelfvernietiging ten bate van een hoger doel? Ik werkte zelf ook in dat restaurant omdat ik het belang van biologisch eten inzag, maar ik was niet van plan om eraan onderdoor te gaan.

En zo werd de passie tot verplichte bagage, net als het C.V., het Facebookaccount en het netwerk. Niemand komt meer aan de slag als hij geen passie heeft voor het debiteurenbeheer in de verzekeringsbranche of voor het bezorgen van post tegen minimale arbeidsvoorwaarden of voor het ontslaan van mensen die we liever kwijt dan rijk zijn. Werken doe je met passie, anders kun je beter thuisblijven. Wie na tien jaar nog geen burn out gehad heeft, heeft het niet begrepen. Zonder lijdensweg is het passieverhaal niet compleet. Het hele leven is tegenwoordig vol passie. Bij Albert Heijn is bijvoorbeeld deze week het Excellent Liefde & Passiebrood in de aanbieding. Het tweede gratis! Ik heb een passie voor aanbiedingen, dus u begrijpt… Wat het passie-element precies inhoudt weet ik niet, misschien raak je er wel vreselijk verstopt van of een ander pijnlijk iets. Natuurlijk weet ik wel dat Albert Heijn bedoelt dat het brood met passie gebakken is, maar daar wil ik liever niet bij stilstaan omdat dat al het andere brood wat daar ligt meteen zo fut- en troosteloos maakt. Dus gooi ik Liefde & Passiebrood in mijn kar, loop naar de kassa waar de caissière met passie mijn aankopen scant, betaal met mijn pinpassie, loop naar buiten langs de dakloze die met passie zijn krantje aan het uitventen is en word bijna omver gereden door een woedende SUV-bezitter die met passie op zoek is naar een parkeerplaats.

Met die collega in dat restaurant is het trouwens niet zo goed gegaan. Al snel kreeg hij last van zijn voeten, wat heel onhandig is als je in de bediening werkt en moest hij zich ziekmelden, waarna zijn contract niet verlengd werd. Gelukkig had hij nog meer passies en er zal er vast wel één bij zijn geweest die niet in een lijdensweg eindigde.