De kennismaking

‘’Het kan niets worden tussen ons’’ zei het meisje met de pijpenkrullen tegen de man met de bochel, hield haar hoofd scheef en keek hem ernstig aan.

‘’Maar misschien vind je mijn oudere zus wel leuk’’ vervolgde ze en glimlachte naar hem met haar allerliefste glimlach zoals alleen zij kon glimlachen. ‘’Je mag haar hebben.’’ En toen ze de teleurstelling op zijn gezicht zag zei ze, met haar liefste, smekende stem en een beetje een pruillip: ‘’Als herinnering aan mij? Ze heeft alleen wel erg grote voeten. Verder is ze heel lief en aanhankelijk. Je kunt ook met haar lachen.’’ De man met de bochel kon even geen woord uitbrengen en knikte, ten teken dat het goed was.

Het meisje klapte in haar handen en de oudere zus met de grote voeten kwam tevoorschijn. ’’ Wat vind je van mijn voeten?’’ wilde ze weten. De man met de bochel keek en zijn hart begon sneller te kloppen bij de aanblik van die voeten. Hij wilde ze aanraken en kussen, maar durfde niet. ‘’Ik vind ze heel mooi,’’ fluisterde hij en staarde naar de grond. Het meisje met de grote voeten stampvoette en krijste: ‘’Dat mag je nooit meer zeggen! Ik geloof je niet!’’ De man met de bochel schrok, kromp ineen, draaide zijn gezicht weg en weerde met zijn handen een denkbeeldige klap af.

‘’Al goed,’’ mompelde het meisje met de grote voeten. ’’ Al goed. Wat een mooie, lieve bochel heb je daar.’’ Nu begon de man met de bochel onbedaarlijk te huilen. ‘’Dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd!’’ riep hij uit. ‘’Ik geloof dat ik van je houd!’’ ‘’Stil maar’’ zei het meisje met de grote voeten en wreef zachtjes over zijn bochel. ‘’Je hoeft niet te huilen, want ik meende het niet echt.’’