Het verschil met vroeger is nu
pijnlijke herinneringen kijken naar je
uit de ogen van een kind
vervlogen hoop spreekt je achteloos aan
uit de mond van een groter kind
een vrolijk besef van oneindigheid
zwaait naar je
in de zorgeloosheid van een generatie
een flard muziek waait aan
een geur bespringt je
een gevoel dat mij toen vreemd was
weet van geen wijken meer nu
ogenschijnlijk zinloze ervaringen
in repeterende dromen
licht dat net zo valt als die keer
zonder dat duidelijk wordt waarom.
Hoe kon ik weten dat ouder worden zo verliep:
eerst verlies je al je vragen
daarna alle antwoorden
maar het ergst van alles is toch
de confrontatie met vergeten idealen
achter betraande ogen
in een spiegel.
In scherpe bewoordingen 
Hendrik toch!
Maar alles blijft dragelijk, als we af en toe een luchtvaart maken door het hemelruim om op afstand neer te kijken. En ons relativerende gedachtes veroorloven over mensheid, leven en bestaan. En verbazing en bewondering de overhand krijgen op ons nostalgies verdriet.
Zeg maar Adriaan. En bien sûr het is draaglijk.
In het vervolg natuurlijk Adriaan, Vreemd dat het Hendrik werd. Te meer daar de naam Adriaan/Adrien al meerdere generaties bij ons hoort. Net als de Bilt.
Erg mooi en ook erg somber, komen er geen nieuwe idealen voor in de plaats?
Klein technisch opmerkinkje: misschien mooier als je die ene “ik” ook door “je” vervangt.
Op de één of andere manier vind ik dit een echt januari-gedicht. Heel erg mooi, overpeinzend…
Adriaan ik twitter niet, zo je weet, dus reageer ik hier maar even. Ik vind het rijtje van vandaag super.