Vrijdag 27 maart 2020 sprak paus Franciscus een extra zegen urbi et orbi uit vanwege de corona-epidemie. Het Sint Pietersplein was leeg, de regen stroomde naar beneden en een eeuwenoud kruisbeeld dat volgens de overlevering in 1522 de pestepidemie in Rome een halt had toegeroepen, raakte door de regen zwaar beschadigd. Het deprimerende schouwspel van de desolate paus en het afbladderende crucifix inspireerden mij tot onderstaande tekst.
Het plein is leeg maar ik als plaatsbekleder
speur duidelijk uw aanwezigheid
ik hoor uw stem in de ongenadige regen.
Uw volk is thuis in ballingschap en wacht
uw zegen. Ik ben de transformator
van hun gespannen verwachtingen.
Ook zonder tiara waren wij al
de kroon op uw schepping maar nu:
zijt gij het niet langer die ons beademt
onze luchtwegen begeven het
ons bidden wordt tot reutelen, een fluittoon.
Vanavond dwaal ik door mijn leeg paleis
en zoek in alle zalen naar een sleutel
en draag u na dat door mijn schuld
uw kostbaar kruis onbruikbaar is geworden.
In scherpe bewoordingen 
Ik zit in thuisquarantaine en ben aan het grasduinen in wat ik de afgelopen jaren geschreven heb. Vandaar.
Dit is weer zo’n klasse gedicht! Ik begrijp dat het coronavirus je te grazen heeft genomen.