Een genadige windvlaag

Op een berg in een land hier ver vandaan staat helemaal bovenop de top een kleine kapel waarvan de deur altijd open staat, maar die van binnen leeg is. Geen stoel of bank wacht er de vermoeide bergbeklimmer die daar wellicht een moment van rust en bezinning hoopte te vinden. Het is er uitgestorven, zelfs een kruisbeeld ontbreekt, er is alleen de eeuwenoude stenen vloer die, als je moe bent van het staan, uitnodigt om te knielen of in aanbidding je languit voorover op de grond uit te strekken. Behalve het licht dat door de ramen naar binnen valt is er niets daar dat aan God herinnert en daardoor herinnert tegelijkertijd alles aan Hem.

De bevolking in het dal aan de voet van de berg beweert dat op Pinksterzondag, vroeg in de ochtend als de eerste zonnestralen de oostkant van de kapel beginnen te verwarmen, binnen in de ruimte prachtige, mysterieuze orgelklanken hoorbaar zijn. Alsof de Geest van God zelf door de windlade van een onzichtbaar orgel blaast. En wie de moeite neemt om op Pinkstermorgen daar in die kapel aanwezig te zijn en eerbiedig naar de muziek luistert, die keert als herboren weer terug naar beneden en voelt zich bijna zo sterk en vol van vreugde, verwachting en hoop als die eerste mens zich moet hebben gevoeld toen God, nadat Hij hem uit het stof van de aarde had gevormd, Zijn eigen levensadem in de neus blies.