Ik ontbijt met mijn herinneringen
aan gele servetjes en opgetogen kinderen
die met mandjes vol eieren
en verhalen terugkeren uit de tuin.
Dan wandel ik door uitgestorven straten
langs lege huizen naar het hospice
waar tot mijn opluchting het leven
gewoon lijkt door te gaan.
In scherpe bewoordingen 
Ik hoop dat dit puur poëzie is, dat ik het gewoon heel mooi mag vinden.
Ik hoop hetzelfde.
Au au… maar wel heel beeldend en mooi verwoord lieve broer!!