Memento mori

BN-ers sterven in het openbaar. Als ze eenmaal terminaal ziek zijn houden ze ons via de media van week tot week op de hoogte van hun heroïsche strijd. Dagboeken worden gepubliceerd, nieuwe albums uitgebracht, afscheidstournees georganiseerd, vraaggesprekken uitgezonden. En ze maken wat mee. Hun albums verkopen als nooit tevoren, maar ze kunnen ook zomaar door ongevoelig horecapersoneel van een terras verwijderd worden. Het blijft in ieder geval spannend tot het eind. Je voelt je bijna schuldig als hun belevenissen je eigenlijk niet interesseren.

Er zijn ook BN-ers die in stilte uitstappen. Maar daar nemen we geen genoegen mee. We hangen aan de buis als daar de nationale rouw bedreven wordt en overspoelen de sociale media met onze deelneming, ontzetting en ongeloof. Wat denkt zo iemand eigenlijk wel, dat zijn of haar dood een privé-aangelegenheid is?

Twee keer per jaar valt bij mij het Yarden Magazine op de mat. De laatste trends op sterfgebied. Timmer en beschilder je eigen kist en slaap er zo nu en dan vast een nachtje in. Laat je begraven met levende muziek, liefst ergens midden in de natuur. Ga vooral tijdig in gesprek met je cateraar. Ach ja, wie zou er, na een huis-tuin-en-keuken-bestaan, niet groots en meeslepend willen sterven? Doodgaan is een soort feestje geworden.

Ik stel mij voor dat als mijn tijd gekomen is, ik me terugtrek en onvindbaar word, zoals een dier dat zijn einde voelt naderen. Hopelijk zijn er tegen die tijd nog hospices die niet gesponsord worden door cateraars of uitvaartondernemers en waar je niet, liggend in een kist, aan een praatgroepje hoeft deel te nemen om je verwachtingen met elkaar te delen. Gewoon een bed met wat liefdevolle verzorging en geen gezeur aan je kop, als dat tenminste niet te veel gevraagd is.

Afscheid nemen lijkt me trouwens ook niet nodig. Eens gaan we allemaal naar de Grote Reünie en zien elkaar weer. En als de voortekenen niet bedriegen, begint daar de hele ellende weer van voren af aan.