Er is iets vreemds met mij aan de hand. Het is bijna Pasen en ik heb nog niet één keer de Mattheüs- of Johannespassion van Bach beluisterd. Tientallen jaren lang kon ik niet wachten tot de lijdenstijd was aangebroken en begon ik stiekem al vóór Aswoensdag te luisteren. Ooit, na een verbroken relatie, heb ik een jaar lang in de auto helemaal niets anders beluisterd dan alleen maar de Johannespassion, de Johannespassion en nog eens de Johannespassion. Ik wentelde mij in het lijden, ik baadde erin. Ik kon er geen genoeg van krijgen. En nu? Ik ken mijzelf niet meer terug. Het lijden boeit niet meer.
Zou het komen omdat het voorjaar zo vroeg is en Pasen zo laat? Natte sneeuw, plensbuien en een harde, koude wind zijn misschien meer geschikt om het echte lijdensgevoel op te roepen dan warmterecords en uitbundige, kleurrijke bloesems. Pasen komt dit jaar een beetje als mosterd na de maaltijd. Of zou het komen omdat ik tegenwoordig in een katholiek kerkkoor zing zodat mijn hang naar het hogere en de daarbij behorende muziek het hele jaar door bevredigd wordt?
De enige andere verklaring die ik kan bedenken is dat ik sinds een jaar een antidepressivum slik. En ja, het helpt. Ik voel me stukken beter. Ik heb echt geen Middelaar of Verlosser meer nodig. En zingeving aan al dat leed, die pijn, dat verdriet waar iedereen altijd zo moeilijk over doet, ach wat moet je ermee? Ik voel gewoon niet meer zoveel tegenwoordig. Misschien ben ik wel rijp voor Naarden. Gewoon op Goede Vrijdag in een maatkostuum tussen de dure hoeden plaats nemen in de Grote Kerk aldaar en doen alsof ik het prachtig vind. Is dat Mark Rutte niet daar? En Plasterk natuurlijk en Schippers en met die veel te grote hoed Sharon Dijksma? Ja hoor, alle eigentijdse opvolgers van het Sanhedrin, Kajafas, Pilatus en Herodes zijn aanwezig. Het was voor de autoriteiten geen gemakkelijke beslissing, zie je ze denken. Die Jezus was ook echt tot geen enkel compromis bereid. Soms moet je knopen doorhakken. Soms moet je één mens opofferen in het belang van het grote geheel. In de politiek moet je vuile handen durven maken. Het was weer prachtig, zullen ze na afloop verklaren. Echt als vanouds. Ja, het lijkt soms wel alsof het ieder jaar mooier wordt.
In scherpe bewoordingen 
lekker stuk weer, Adriaan! t Komt door al die dingen bij elkaar, in combinatie met het anti depri middel wat je noemt, lijkt mij hoor. Zelf heb ik jaren niet kunnen zingen / meezingen met wt dan ook, omdat het in mijzelf aanhoudend lijdenstijd was. Dat ik nu sinds een half jaar in een koor zit is dan ook veelbetekenend!
Hé Carin, wat leuk om weer van je te horen! Het schijnt dat je door zingen endorfinen aanmaakt. Maar of dat ook voor kerkelijke muziek geldt weet ik niet.
geweldig geschreven weer. Mooi jouw persoonlijke verhaal geplaatst in de context van ons maatschappelijk bestaan. Hulde! wel voorzichtig aan die met die antidepressiva hè, gaan ook hele vreemde verhalen over….
prachtig! Zelf heb ik ook geen behoefte aan de herhaling van het lijden – zelfs zonder antidepressiva – zing een vrolijk lied Adriaan
Het doet me goed te lezen dat jij je beter voelt, soms heb je daar wat ondersteuning bij nodig. Dat zulks bijwerkingen heeft zoals jij ze beschrijft heb ik meer gehoord en gezien bij anderen. Maar lijden aan een depressie lijkt mij vreselijk.
Je bent je kritische blik en de pen die je daarvoor hanteert niet kwijt geraakt.
Ook dat doet goed.
Man wat heerlijk. Ik heb nog regelmatig een shot Messiah nodig. Ben benieuwd welke hoed het wordt 😉