De achterhaalde afstand in de tijd
keert zich tegen alles wat je lief is
beslagen vensters draaien je een rad
van oude vingerafdrukken voor ogen
totdat druppels als klam zweet
de barsten in de stopverf vullen
subtiel, die bruggen naar het verleden:
je bent weer in de schuur
je moeder roept, het eten staat op tafel
zo keer je iedere dag weer huiswaarts
het lood zwaar in je schoenen.
In scherpe bewoordingen 
oh, deze is erg goed
jammer, dat ‘je moeder roept het eten staat op tafel’ niet de heerlijke herinnering blijkt die men zich erbij kan voorstellen
Nou, jij bent echt terug van weggeweest zeg… BRAVO! X