Iemand moet het doen

Ik heb werk. Na bijna vier jaar werkloos thuis zitten ben ik weer aan de slag. Aanvankelijk zou mijn uitzendbaan voor drie dagen zijn, maar nu is het al verlengd naar vier met een optie op vijf. VIJF! Dat is een hele werkweek. Hoeveel hoogopgeleide langdurig werkloze zestigplussers kunnen mij dat nazeggen?

De aard van  mijn precieze werkzaamheden doet er in dit verband niet toe. Het is nuttig, eervol werk. Dienstverlenend. Geen callcenterwerk of iets anders waarvoor je eerst je ziel aan de duivel moet verkopen. Aanvankelijk was ik er dan ook heel blij mee. Maar vandaag sloeg de twijfel toe. Ik hoorde opeens Rutte weer zeggen dat we iets geks moesten aanschaffen. Een auto om mee over de verbrede A27 te rijden. Een huis dat we eigenlijk niet kunnen betalen. Iets. Het maakte niet uit wat, als het maar geld kostte en tegen ons gezonde verstand inging. En hoewel bijna al mijn verdiensten van deze dagen op mijn uitkering gekort worden en ik er dus maar een paar tientjes beter van word, ben ik nu opeens in tweestrijd.

Ik heb wel eens gehoord dat de vleugelslag van een enkele vlinder in China een trilling in de lucht in beweging kan zetten die uiteindelijk aan de andere kant van de wereld uitgroeit tot een orkaan van Katrinakracht. En nu ben ik zo bang dat de impuls van die paar tientjes extra die ik binnenkort ga uitgeven, ongewild weer zou kunnen aanzwellen tot een nieuwe periode van ongekende wereldwijde hoogconjunctuur. En als er iets is dat ik niet op mijn geweten wil hebben dan is het wel dat: een nieuwe ronde verspilling van grondstoffen, van verergeren van de klimaatcrisis, van leven op de pof en noem het allemaal maar op: de gifpillen waarvan dokter Rutte en zijn medische staf denken dat we er beter van zullen worden.

Daarom heb ik besloten om morgenochtend het uitzendbureau te bellen met de mededeling dat ik niet meer kom. Ik zie ervan af. Voor de resterende dagen moeten ze iemand anders zoeken. Ik wil me er niet meer aan bezondigen. Ik wil niet meer meedoen aan het boosten en peppen waar de liberale junks altijd zo vrolijk van worden. Ik moet er niet aan denken dat door mijn optreden de machinerie weer op gang zou komen. Het is beter om in stilte armoede en gebrek te lijden en zo de wereld echt een stukje duurzamer te maken dan voor een klein beetje eigen gewin de ondergang van ons allen kortzichtig te versnellen. Ik geef toe: het zal niet makkelijk zijn. Maar ik ben bereid de komende jaren weer gewoon werkloos thuis te zitten. Ik offer mij op. Laat mij het remblokje zijn dat het dreigend herstel in de kiem smoort. Het is beter voor iedereen. Ik doe alleen nog mijn armen over elkaar en verder niets meer. Iemand moet het doen.