De wereld kijkt door

In de jaren zeventig van de vorige eeuw, de tijd waarin Pim Fortuyn nog lid van de CPN wilde worden en de graaiende bestuurders en interim-managers van vandaag zich op de universiteiten voorbereidden op hun loopbaan onder het motto “de verbeelding aan de macht”, was er in een Scandinavisch land, ik meen Zweden, een rel over studenten van de toneelacademie die, tijdens de uitvoering van hun eindexamenproject, het publiek met menselijke uitwerpselen hadden bekogeld. Hun verklaring hiervoor luidde kortweg dat het publiek niet beter verdiende. Toen ik jaren later een opera-uitvoering bijwoonde waaraan letterlijk alles even slecht was en het publiek na afloop toch in een staande ovatie zijn handen stuk klapte, begreep ik plotseling wat de studenten bedoeld hadden.

Ik moest eraan denken toen ik de blogs van Pasquali en Heldinne las. Shit en spelen. We wentelen ons erin. En zolang we blijven kijken verdienen we niet beter. De wereld kijkt door. En die studenten van toen? Ach, die presenteren natuurlijk allang de Scandinavische pendant van het gewraakte TV-programma of hebben het op zijn minst tot tafelheer dan wel –dame in iets vergelijkbaars geschopt. Jaja, de verbeelding heeft zijn greep naar de macht wel degelijk succesvol weten uit te voeren.