Vanmiddag draaide ik een oudje van de Beatles: We can work it out. Ik moest aan Rutte en Samsom denken en toen het Journaal vanavond ook nog meldde dat de heren elkaar over en weer iets gunden, besloot ik er een tweet aan te wijden. Dan moest er natuurlijk een filmpje bij. Ik zocht op Youtube naar de Beatles, die “We can work it out” uitvoerden. Door de beelden drong voor het eerst tot mij door dat John Lennon daar een harmonium bespeelt. Een braaf liedje, begeleid op een stichtelijk instrument. Geen wonder dat John Lennon het aan het begin van het filmpje alweer nodig vindt gekke bekken naar de camera te trekken. Verder vond ik het – met de kennis van nu – schrijnend om te zien hoe Paul John waarschuwend toezingt dat “our love may soon be gone”, hoe John recht de camera inblikt en zingt dat “life is very short” en hoe Paul nog zingt: “there’s a chance that we might fall apart before too long”, terwijl John niet lijkt te luisteren en geruststellend glimlachend in de camera kijkt. Hè bah, wat een symboliek allemaal weer, net nu het buiten killer wordt, de bomen hun herfsttooi krijgen, John en George sinds jaar en dag dood zijn en bijna niemand meer weet wat een harmonium is.
Hier is het filmpje:
In scherpe bewoordingen 
Leuk stukkie. The Beatles for ever schreef ik ± 1967 op mijn RYAM agenda, ook al luisterde ik bijna uitsluitend naar klassieke muziek.
(en ik weet wat een harmonium is.)
Ik heb de hele box CD’s waar alle geremasterde LP’s op staan en nog een volkomen gaaf vinyl exemplaar van Sgt. Peppers (en een draaitafel). Wat een geweldige muziek en wat een tijdsbeeld. Een harmonium heb ik zelf ook nog gehad, begin jaren 80, met een ingebouwde stofzuigermotor, zodat je niet meer hoefde te trappen.
The Beatles for ever, yeah. Bedankt voor je reactie.
Alle geremasterde LP’s, hoor je dan echt dat het van een LP komt, met dat specifieke geluid? Ik heb alleen nog cassettebandjes met Beatles, ooit zelf samengesteld uit de nummers die ik het mooist vond. Daar luister ik eens in de zoveel jaar naar, maar altijd hard meezingen! wat ik verder bijna nooit doe.
Het geluid is veel beter dan van eerdere CD’s waarop de LP’s waren overgezet, echt verrassend goed, maar nog niet zo verfijnd als op vinyl.
Ja, dat meezingen herken ik wel. Vooral de muziek uit de eerste jaren is zó vitaal en vrolijk en ongecompliceerd. Voor mij klinkt al het optimisme uit de sixties erin door.
Met stofzuigermotor!?? Ha! Dat waren nog eens tijden!
k Heb ook gelijk op Youtube gekeken naar mooie nummer, b.v. http://www.youtube.com/watch?v=tj0owcJIFCI, en http://www.youtube.com/watch?v=PN9n1bAahg4&feature=related, en http://www.youtube.com/watch?v=F3RYvO2X0Oo&feature=related
Jouw voorkeur gaat duidelijk uit naar het wat latere werk. Van deze bloemlezing vind ik “While my guitar gently weeps” het mooiste. Onvergetelijk mooi, eigenlijk. Ik heb nog een cassettebandje waarop deze komt na “Back in the USSR”. Een verademing.
Elkaar iets gunnen zit in de lucht. Zag zojuist de documentaire over de Ed Houben: de man met 100 kinderen. Voor ik deze docu zag had ik hem al verguist. Weggezet als een gek. Wat hij vermoedelijk ook is. Een naïeve gek, maar zo lief, dat ik in een klap om ben en van hem houd. Heerlijk dat er zulke mensen bestaan en ik neem zijn 100 kinderen gewoon voor lief!!!
Heb een groot stuk ook gezien, maar ben voor het einde naar bed gegaan. Ja, Ed was lief en intrigerend. Eigenlijk had hij een moeder zoals jij verdiend. Maar of hij dan ook zo gek zou zijn geworden zullen we helaas nooit weten.
Met jouw commentaar zie ik ineens een ander filmpje. Het is natuurlijk de interpretatie achteraf. Kippenvel. Er speelt geen vrolijk bandje. Het noodlot hangt er al boven en zit in de tekst verweven. We hadden het kunnen weten. Maar misschien is begrip en inzicht altijd pas na afloop mogelijk.
Begrip en inzicht vooraf onderscheidt de werkelijk groten van de gewone stervelingen, zullen we maar zeggen. Ik begon onbevangen naar het filmpje te kijken, had ’s middags veel plezier aan het luisteren beleefd, maar mijn stemming sloeg snel om. Bij het herhaaldelijk bekijken begon de hand die telkens tussen John en Paul in door de lucht zweeft mij te irriteren. Ondenkbaar dat dat nu nog zo in beeld zou worden gebracht. Ik neem aan dat het de hand van John is die hij telkens virtuoos losmaakt van het toetsenbord en achteloos door de lucht laat zwieren. Of zou het toch de hand van Paul zijn die laat zien hoe goed hij gitaar kan spelen? Bedankt voor je reactie.
Tja, het is met die filmpjes kijken op Youtube al net als met een verfilmd boek, het neemt de illussie weg.
Komend uit hervormde sferen leerde ik vroeger dat een goed gereformeerd gezin bestond uit vader, moeder, vijf kinderen en een harmonium.
Mijn moeder heeft jarenlang geijverd voor de komst van een harmonium in ons gezin. Eén keer toen mijn vader een zeldzaam openhartige bui had vertrouwde hij mij toe waarom hij zich daar altijd tegen verzet had: hij had geen trek om dagelijks met het hele gezin om het harmonium heengeschaard psalmen te moeten zingen.
je kunt best een harmonium voor de andere gezinsleden aanschaffen en het zelf verdommen er bij te zingen.
Misschien wilde hij gewoon rust. Ik steun hem postuum van harte in zijn verzet.