Mijn zoon en ik hadden ruzie. We stonden tegenover elkaar en schreeuwden. We vlogen elkaar bijna aan. Later volgde de onvermijdelijke verzoening. Voor de zekerheid zei ik nog maar eens tegen hem: “Alleen als je heel veel om iemand geeft kun je zo boos op hem worden. Want als iemand je onverschillig laat kan het je niet schelen hoe hij zich gedraagt of wat er van hem wordt.”
Stel je voor dat de hoeveelheid geweld in de wereld indicatief is voor de hoeveelheid liefde onder de oppervlakte. En dat al het lijden dat mensen elkaar aandoen slechts hun tijdelijke onvermogen maskeert om die liefde op een passende wijze te uiten. Kom langzaam weer terug en open je ogen. De problemen van de mensheid zijn vluchtig en van voorbijgaande aard.
In scherpe bewoordingen 
je zegt hier dat je niet voldoende van jezelf houdt omdat je anders niet onverschillig zou staan tegenover je eigen gedrag. opvoeden is jezelf opvoeden. ( zorgen nooit meer zo boos te worden dat je schreeuwt bv)
zo zou ik naar mij zelf en naar mijn situatie reageren tenminste als die gelijk aan de jouwe zou zijn ( ik heb ook (oa) een zoon van die leeftijd als die van jou gehad dus mag ik mijn mening misschien geven.
Dank voor je reactie. Als ik erover nadenk kom ik tot het volgende inzicht: een ieder heeft zijn naaste lief zoals zichzelf.
Prachtige titel! Verder denk ik dat je de interactie op individueel niveau niet zonder meer kan door trekken naar collectieve processen.
Dank je. Niet zonder meer. Maar je kunt het je wel verbeelden. Zonder verbeelding komen we sowieso nergens.
Klopt, maar soms brengt verbeelding je verder weg dan je wilt! 😉
Voor de zekerhied, zei je. Was je bang dat je zoon aan je liefde zou twijfelen na die ruzie.
Vader/zoon verhouding kan vast wel tegen een stootje.
Ik heb dat al vaker tegen hem gezegd. Maar voor de zekerheid….. En ja, onze verhouding kan tegen een stootje gelukkig. 🙂