Het gelukkige einde

Opeens zag de prinses hem: vlak voor haar voeten in het gras zat de grootste, dikste, lelijkste en engste kikker die ze ooit gezien had. “Gatver!”riep ze en deed geschrokken twee stappen achteruit. “Jaja”, zei de kikker bedaard, ‘’ik weet dat ik niet moeders mooiste ben. Maar als je mij kust verander ik in een echte prins.”

De prinses dacht na. Het kwam voor, dat wist ze. In naburige koninkrijken waren de afgelopen eeuwen diverse prinsessen op die manier aan een uiterst aantrekkelijke man geraakt. En naar haar hand hadden tot nu toe alleen maar manke of anderszins gebrekkige prinsen uit verarmde koningshuizen gedongen, die ze één voor één had afgewezen. Inmiddels was ze niet meer de allerjongste. Ze rilde bij de gedacht dat ze dit enge beest moest kussen. Aan de andere kant, wat had ze te verliezen? Misschien veranderde hij in een knappe prins die met haar zou trouwen. Of hij bleef gewoon een kikker en dan kon ze hem altijd nog doodstampen. Nouja, voor dat laatste zou ze dan een lakei laten komen, natuurlijk.

‘’Ik kan je toch wel vertrouwen?”vroeg ze achterdochtig. “Je bent toch wel een echte prins?” “Wis en waarachtig!”riep de kikker. “Kus me en je zult eens wat zien! Hoe lelijker kikker, hoe mooier prins, dat weet iedereen!” De prinses begon nu erg opgewonden te raken en besloot het erop te wagen. Ze tilde de kikker voorzichtig op in het kuiltje van haar handpalmen en bracht hem tot voor haar gezicht. Ze werd even duizelig van de vieze waterplantenlucht die haar tegemoet sloeg. De kikker keek haar zelfverzekerd aan en knipoogde. De prinses begon licht te hijgen en stootte uit: ‘’Ik ga je kussen.” “Ja, maar wel voorzichtig graag”, zei de prins en sloot zijn ogen.

Het volgende moment drukte de prinses haar lippen resoluut op de koude mondopening van de kikker. Ze gruwde nog even van de smaak en kon toen haar ogen niet geloven. Daar, voor haar, stond de mooiste en aantrekkelijkste prins die ze ooit gezien had. Wat een stuk, dacht ze en wenste zichzelf inwendig geluk. Ze toverde haar bevalligste glimlach op haar gezicht en zei: “Daar ben je dan. Hoe heet je eigenlijk?” ‘’Ik ben prins Heerlijk’’, antwoordde de prins en maakte een lichte buiging voor haar. ‘’Je ziet er inderdaad heerlijk uit’’, zei de prinses, ‘’ik kan bijna niet wachten tot ik met je getrouwd ben!’’

‘’Getrouwd?!’’ riep de prins uit. ‘’Getrouwd? Heb jij jezelf wel eens in de spiegel bekeken? Het is dat ik weet dat je een prinses bent, maar anders zou ik denken dat je een heks was! Ik peins er niet over om met jou te trouwen.” De prinses deinsde achteruit. Zo had nog nooit iemand tegen haar durven spreken. Woede en schaamte welden in haar op en haar ogen vulden zich met tranen. “Lakei!” gilde ze en zag door de mist van haar tranen heen nog net hoe de prins met zijn atletische lichaam behendig over de muur van de paleistuin heenklom en verdween.

Niet lang daarna kwam uit een aangrenzend koninkrijk het bericht dat de mooiste prinses van dat land ging trouwen met prins Heerlijk. Ook onze prinses, die met haar kus de kikker tot prins had gemaakt, was uitgenodigd om de bruiloft bij te wonen. Natuurlijk ging ze niet, maar in de drukte en vrolijkheid van het feest viel dat eigenlijk niemand op. En prins Heerlijk en zijn gemalin leefden na hun trouwdag – het kan bijna niet anders – nog heel lang en erg gelukkig.