Haar dag begon om acht uur. Of eigenlijk was het niet haar dag, het was Zijn dag. De belangrijkste dag van de week. De dag waarop Hij was opgestaan. En nu stond zij ook op. Maar de rest zou straks pas opstaan en daar zou zij voor zorgen. Er zou er niet één ontbreken. Zie hier, zou zij kunnen zeggen, ik en de kinderen die Gij mij gegeven hebt. Ze sloop de trap af en zorgde ervoor dat ze nog niemand wakker maakte. Beneden maakte ze voor zichzelf thee, even slap als de haren die grijs langs haar gezicht hingen. Beschuitje erbij. Even zitten, even alleen zijn nog, hoewel een mens was eigenlijk nooit alleen, want Eén was er altijd bij je, maar je besefte het eigenlijk te weinig. Nu dadelijk de ontbijtjes klaar maken. Allemaal twee boterhammen en een beschuitje erbij. Eerst voor Henk, haar man, dan kon die als eerste naar de badkamer, kregen ze daar tenminste geen ruzie over. Dan de kinderen, de jongsten eerst en zo oplopend. De oudsten sliepen altijd het meest vast, maar ja die maakten het ook zo laat. Vroeger ging het zo vaak mis. De oudsten kwamen hun bed helemaal niet uit of op het laatste nippertje of ze vielen weer in slaap, dan wilde iedereen tegelijk in de badkamer of nog erger: het bleef stil want iedereen sliep weer behalve de kleintjes en zij zat beneden met die gedekte ontbijttafel en uiteindelijk gingen ze helemaal niet naar de kerk of kwamen te laat. Vaak had ze de Heere om wijsheid gebeden en om geduld en om vergeving voor haar kinderen die Zijn uitnodiging, die iedere zondag zo hartelijk was, versmaadden. Totdat de Heere haar het plan had ingegeven dat ze nu iedere zondagochtend uitvoerde: ontbijt op bed! Maak ze wakker met een kopje thee en een ontbijtje en controleer tien minuten later nog even of ze wakker zijn gebleven. En het werkte. Natuurlijk werkte het, want het kwam van Hem. Ze moest nog steeds bij de oudsten aandringen om op te staan, die waren in staat om na het ontbijt weer verder te slapen, maar ze gingen nu tenminste allemaal naar de kerk, soms op het nippertje, met veel tegenzin, maar ze gingen!
Als eerste kreeg Henk zijn ontbijtje. Ze schudde hem wakker. Henk, zei ze, het is vijf voor negen, we moeten zo naar de kerk. Haar man schrok wakker en keek haar aan alsof ze een verschijning uit een andere wereld was. Toen glimlachte hij. Hij ging overeind zitten en liet het ontbijt voor zich neerzetten. Nu de rest. Dan snel zelf naar de badkamer. Aankleden. Henk, ga jij nu naar de badkamer? Dan kunnen de kinderen na jou. Nu nog even controleren of ze allemaal wakker waren gebleven. Ja, Zijn plan zou ook vandaag weer werken. Het was allemaal genade natuurlijk. Als ze nu vlug was, kon ze nog net even beneden in alle rust van een kopje koffie vóór de kerk genieten. Dat had ze wel verdiend.
In scherpe bewoordingen 
Ik vind het geweldig geschreven, vanaf het begin.
Dank je!
Uit het leven van een hypochonder door J. Everts jr. ken je dat fantastische boek? daaraan doet het me denken.
Nee, ik ken het niet. Maar ik zie dat hij op het internet in één adem met Louis Couperus en Marcellus Emants wordt genoemd.
Ja, het is heel naar boeiend. Wat ik mis is een zin aan het eind die een piepklein beetje voorafschaduwt dat dit de dag is waarop alles anders is.
Ja, dat zou mooi zijn. Het lukt me alleen niet om iets te bedenken. En dat komt dan weer omdat ik het verhaal niet verzonnen heb.
ja, loskomen van de werkelijkheid om de waarheid te vinden, zoiets
Ergens heel diep in mijn brein, denk ik dit te hebben gelezen. Of zie ik de moeder van mijn voormalig gereformeerde verloofde. Ter kerke en daarna de vreselijk saaaaaiiiiiie zondag.
Het sfeertje komt weer helemaal boven, knap geschreven dus.
Je zou het eerder gelezen kunnen hebben, want het heeft ooit op de site van Trouw gestaan als inzending naar een schrijfwedstrijd waar de uitslag nooit van bekend is gemaakt. Volgens mij waren ze zelf vergeten dat ze die wedstrijd ooit hadden uitgeschreven.
Jammer dat het niks geworden is met die gereformeerde jongen.
Je krijgt voor dit verhaal gewoon van ons de eerste prijs, klaar.
YES! De eerste prijs!
Nu begrijp ik waarom je HET BEZOEK van mij zo mooi vond! Hoewel dit uit protestantse koker en van mij uit de Roomse komt, ademt het dezelfde sfeer. Het naar de kerk gaan tip ik wel aan. Hier bij jou is het hoofdonderwerp en ik kan je vertellen dat bij ons de zondag altijd verpest werd met de ellende van hoe mijn moeder de kinderen uit bed en ter kerkgang kreeg!
Je hebt het in prachtig proza geschreven!
Graag meer van dit soort stukken! Of moeten we dan een wedstrijd uitschrijven?
Het onderwerp van de wedstrijd was ”Aan tafel”, als ik me goed herinner. Maar ik moet zeggen dat ik het geen onverdeeld genoegen vind om mijn eigen verleden op te rakelen.