Toen

Een tafel, links in de hoek bij het raam
een stug en schurend kleed erover
jij daaraan gezeten met je blik naar buiten
– je rug naar de wereld –
allerhande verschrikkingen die je niet kunt ontlopen
heel het Breugheliaans tafereel
herhaalt zichzelf dagelijks ogenschijnlijk verschillend
de voorstelling eindigt nooit en er is geen ontsnappen aan
een aantal acteurs kijkt je veelbetekenend aan
of niet, wist je het maar

achter je speelt ook een leven zich af
paradijselijk – één stap door de deur
van je kamer voldoet om te weten dat je nooit
nooit daaraan deelhebben kunt
loop door de kamer naar die deur als een vreemde
verlaat en betreed dit pand zo vaak als je wilt
onzichtbare velden stoten je af
beperken je bewegingsvrijheid tot de hoogstnoodzakelijke
corridor tussen tafel en Breughel

tientallen jaren later bespringt de herinnering je
weg is al het tussenliggende en weg is het leven
dat je leidde – de strijd die je streed
ja dat had je gedacht.