Mist hangt tegen het raam in de tuin
niets dringt meer door – geen geluid
wil weten van ons bestaan
het licht is alleen voor de vorm
nog aanwezig kerkklokken laten het
jammerlijk afweten
alleen de kou en het vocht
dringen zwijgend aan.
November, zondag
In scherpe bewoordingen 
Mooi, ‘het licht is alleen voor de vorm nog aanwezig’ – maar wel hartverscheurend somber!
“de blaren vallen blad na blad
die alle sterven moeten
ze dwarr’len langs het herfstig pad
in huiverende stoeten …”
Zo is dat. Hoe zwarter hoe beter. Weg met al die oppervlakkige vrolijkheid.
’t Gebeente stram en stijf
Herfst zetelt in mijn lijf
Er is vandaag zo weinig zicht
Ik doe maar vroeg de luiken dicht.
Maarten Toonder landschapje erbij… dreigend licht aan het zwerk…. of zoiets
En het was nog wel zo zonnig en schoon (in het noorden des lands)
het rijmpje van Ferrara ook erg leuk…
Ja, steken jullie er maar de gek mee. Maar het was echt heel somber vandaag. En dat in de meest deprimerende maand van het jaar. Alleen in het Groninger land scheen vandaag de zon, wat die mensen daar weer een totaal vertekend beeld van de werkelijkheid geeft natuurlijk. Maar bedankt voor jullie reacties, ik was er bijna vrolijk van geworden!
’t Was hier niet alleen somber, we lagen ook nog eens op trek van schiphol.
Die dikke bakken vlogen al vroeg heel laag voor beter zicht.
Dan hadden jullie in ieder geval nog geluid.
Oppassen, Hendriks! vrolijkheid kan tot rare en oncontroleerbare dingen leiden.
Beetje een grafstemming voor de afwisseling!
Het wordt bijna een mistig café.