Dit voorjaar zes en dertig jaar geleden woon ik op aandringen van een vriendin een uitvoering van Bachs Johannes Passion bij, waaraan zij zelf als koorlid meewerkt. Ik weet NIETS van klassieke muziek en neem onbevangen plaats in de kerkbanken. Koor, orkest, solisten en dirigent komen op en nemen hun plaats in. Interessant. Het geroezemoes verstomt. We gaan beginnen. Het orkest zet in. Dus zo klinkt de Johannes Passion. Aangename muziek, heeft wel iets. Dan, na ruim een minuut, als ik net begin weg te dromen, gebeurt HET: het koor zet in! ‘’HERR, UNSER HERRSCHER!!’’ davert het door de kerk. De verschijning van een engelenlegioen had op dat moment geen grotere schok bij mij teweeg kunnen brengen. Mij overkwam wat tegen het einde van de Johannes Passion door de evangelist gezongen wordt: ‘’der Vorhang im Tempel zerris in zwei Stück von oben an bis unten aus, die Erde erbebete, die Felsen zerrissen, die Gräber täten sich auf, und stunden auf viele Leiber der Heiligen.’’ Ik was voorgoed wakker geschud, werd een universum van schoonheid ingeslingerd en verloor mijn onwetendheid. Popmuziek zou nooit meer hetzelfde klinken. Voortaan zouden niet alleen Neil Young en de Soft Machine, maar ook Mozart, Bach, Mahler, Sweelinck en al die anderen mij iedere dag over het dode punt heen gaan helpen.
Beginkoor van de Johannes Passion volgens Masaaki Suzuki:
In scherpe bewoordingen 
mooi hoor! en helemaal met die muziek erbij. Ik geloof dat ’t Requiem van Verdi met mij iets soortgelijks deed.
Titel en foto deden even andere gedachten in me opkomen.
Mooie weergave van je eerste concert. Mooie muziek ook.
Sinds ik “De Moldau” hoorde tijdens een schoolconcert is klassieke muziek voor mij niet meer weg te denken.
Mooi! Tekst & de muziek.