Voor Ambrosia.
Gymleraren waren vroeger vaak fascistische klootzakken
net te laat geboren voor de heldendood aan het Oostfront
zochten zij met gretigheid naar de Untermensch in iedere klas
altijd was er wel een kwetsbare puber die het edelstgermaanse
in hen tot leven wekte zoals het aangeschoten wild
de bloeddorst in een hond naar boven haalt
en de geblinddoekte veroordeelde
de beul doet huiveren van genot –
zo’n puber dus die in hun ogen niet verdiende te leven
maar die door de zwakte van een overmaat aan beschaving
ook onderwijs volgen mocht alsof de soort niet veel meer gediend was
met het uitroeien van al dat ongedierte dat hoogstwaarschijnlijk
ook nog aan ruggemergtering leed en geen bal goed kon vangen
nooit zonder valpartij een eindstreep kon halen, scheef in de ringen hing
vlak vóór de bok de sprong niet durfde te wagen en tenslotte
van boven uit het klimrek naar beneden stortte
jammer genoeg zonder de nek te breken –
echte kerels dus, de ruggegraat van de school, die niet alleen het lichaam
maar ook het karakter trachtten te harden, aan wie ons land
zo onnoemelijk veel te danken heeft en die ook vandaag
nog wel raad zouden weten met de problemen waar we voor staan
die de misdaad héél anders zouden bestrijden door kampen te bouwen
in plaats van cellen en die vreemdelingenhaat
meteen achterhaald zouden maken met hun voorkeur
voor executiepelotons in plaats van rechtbanken.
Ja, er ging niets boven een gezonde geest in een gezond lichaam –
in die tijd.
In scherpe bewoordingen 